برسد به دست خودم

اینروزها گاهی بی اختیار به نقطه ای خیره میشم و  مغزم مثل یک سرباز دشمن تا دندان مسلح  از فرصت استفاده میکنه، میشینه پشت تیربار و شروع میکنه. خشابشو از ایکاش ها، اگرها و شاید ها پر میکنه و  منو به رگبار می بنده . من هم مثل یه سرباز ضعیف سپر "تقصیر من نبود ها " و "تقصیر آستینم بود ها"و . رو میگیرم دستم و از خودم دفاع میکنم. زیر این رگبار آتش و خمپاره  گاهی با التماس رو به آسمان فریاد میزنم و میپرسم مگه زندگی یه بازی نیست؟؟ این چه بازی ایه که دکمه شروع دوباره نداره؟ به جون خودم مرحله قبلی تقصیر خودم نبود، دستم اشتباهی خورد نمیشه یه بار دیگه؟ و زندگی میخنده بهش میگم بابا مرحله قبل ترش دیگه تقصیر من نبود، هم تیمیم اشتباه گرا داده بود . نمیشه یه بار دیگه ؟ و باز هم صدای خنده . بهش میگم بابا اینجا هوا بارونیه، زمین گلیه و اسلحه ام زنگ زده . بابا نامردیه . نمیشه تو یه زمین بهتر بازی کنم ؟ و باز هم میخنده

ببین لنی جان! قربون اون گوش های دیش ماهواره ایت بشم که یک تنه دارن با گرمایش جهانی مبارزه میکنن . یه دقیقه اونا رو روی من تنظیم کنآها خوبه.ببین عزیزم واقعیت اینه که هرچقدر هم گلوت رو پاره کنی و بیای بگی تقصیر من نبود و تقصیر فلانی بود و این حرفا آخرش فقط داری خودتو خر میکنی . این حرفا همه بهانه است و گذشته ها هم گذشته و آخرش خودت مسئول زندگی خودتی هر دوتامون خوب میدونیم که زمان زیادی واسمون نمونده و باید بجای این کاش ها و اگرها رو هدفت تمرکز کنی و کفشتو سفت ببندی! اونم با بند آهنی! اینقدر هم هی با "اگه نشه" خودت رو اذیت نکن میری تلاشتو میکنی فوقش نمیشه، فدای سرت. مهم اینه که پیش من سرت بالاست ولی اگه کفشاتو شل ببندی و سر از لوپی دربیاری که ف سه سال پیش بهت گفت دیگه مقصر خودتی و خودت و هیچ بهانه ای هم نداری فعلا هم که همه سالم و سلامتن و حق نداری واسه چیزی که هنوز پیش نیومده نگرانی الکی داشته باشی و بهونه بیاری . اینم میزارم اینجا که دوستات شاهد باشن . حالا برو کنار گوشات جلوی نور خورشید رو گرفتن.